ការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិកនៅក្នុងពិភពលោក មានការកើនឡើងជាកំហុគពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំដូចជាថង់ប្លាស្ទិក បំពង់បឺតប្លាស្ទិក កែវប្លាស្ទិក ប្រអប់ស្នោរ ប្លាស្ទិកដាក់អាហារនិងដបប្លាស្ទិកជាដើម។ បញ្ហាធំបំផុតរបស់ប្លាស្ទិកគឺវាត្រូវការពេលយូរខ្លាំងដើម្បីពុកផុយ ខ្លះអាចចំណាយពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំ ជាពិសេសសារធាតុប្លាស្ទិកទំាងនោះមិនបានរលាយទៅណាទេ វាគ្រាន់តែបំបែកខ្លួនទៅជាកំទេច ប្លាស្ទិកតូចៗតែប៉ុណ្ណោះ។
តើសំណល់ប្លាស្ទិកបង្កឱ្យមានបញ្ហាចម្បងៗអ្វីខ្លះ?
កំទេចប្លាស្ទិកទំាងនោះ បានបង្កហានិភ័យដោយបញ្ចេញសារធាតុគីមីពុលនៅពេលបំបែកខ្លួន ហើយបានបំពុលបរិស្ថាន សម្លាប់សត្វនិងធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាពមនុស្ស។
សំណល់ប្លាស្ទិកអាចបង្កឲ្យមានទឹកជំនន់ដោយសារតែវាធ្វើឱ្យស្ទះផ្លូវទឹក និងស្ទះលូទឹកស្អុយ និងប្រព័ន្ធបង្ហូរទឹក។ ការបំពុលបរិស្ថានសមុទ្រដោយសារប្លាស្ទិកបង្កផលប៉ះពាល់ដល់ ប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីសមុទ្រ ទន្លេ បឹងបួរ ជីវចម្រុះ និងមនុស្ស។
សំណល់ប្លាស្ទិកក្នុងពិភពលលោកប្រមាណ ៩០%ត្រូវហូរចូលទៅក្នុងសមុទ្រតាមរយៈទន្លេធំៗចំនួន ១០។ ទន្លេចំនួន ៨ក្នុងចំណោមទន្លេទាំង ១០ នេះ គឺឋិតនៅអាស៊ី ដែលក្នុងនោះ ទន្លេមួយ គឺទន្លេមេគង្គ។ប្លាស្ទិកផ្លាស់ទីពីដីទៅក្នុងទន្លេ ដោយសារការបោះចោលទៅក្នុងទន្លេ ឬតាមរយៈខ្យល់បក់ហើយចុងក្រោយ វាធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។
នៅតំបន់សមុទ្រ ថនិកសត្វ ត្រី និងបក្សីជាច្រើនរងផលប៉ះពាល់ ដោយសារការស៊ីប្លាស្ទិក ឬជាប់ទាក់នឹងប្លាស្ទិក។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំមានបក្សីសមុទ្រចំនួនជាង ១ លានក្បាល និងសត្វសមុទ្រ ចំនួន១០០.០០០ ក្បាលបាត់បង់ជីវិតដោយសារច្រឡំស៊ីប្លាស្ទិកជាចំណី។ ប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីផ្កាថ្មក៏រងប៉ះពាល់ដោយសារទទួលរងការសឹករិចរិល និងការខូចខាតបង្កឡើងដោយសារ ឧបករណ៍នេសាទដែលធ្វើពីប្លាស្ទិកផងដែរ។
ការបំពុលដោយសារប្លាស្ទិកបង្កផលប៉ះពាល់ជាអវិជ្ជមានដល់សុខភាពរបស់យើង ដោយសារប្លាស្ទិកចូល ទៅក្នុងខ្លួនរបស់មនុស្សតាមរយៈត្រីដែលយើងបរិភោគប្លាស្ទិកភាគច្រើននៅក្នុងសមុទ្របំបែកធាតុបន្តិចម្តងៗជាកម្ទេចតូចៗ ដែលមានប្រវែងក្រោម ៥ មីលីម៉ែត្រ ដែលគេហៅថា “មីក្រូប្លាស្ទិក”។ ការស្រាវជ្រាវកាលពីពេលថ្មីៗនេះបង្ហាញថា ក្នុងខ្លួនមនុស្សចំនួន១០នាក់ ដែលត្រូវ បានពិនិត្យ សុទ្ធតែមានផ្ទុកមីក្រូប្លាស្ទិកទាំងអស់។
ប្លាស្ទិកដែលត្រូវបានគេដុត វាបញ្ចេញសារធាតុគីមីគ្រោះថ្នាក់ដូចជាឧស្ម័នកាបូនិក (CO2) ឌីអុកស៊ីន (Dioxins) និងហ្វូរ៉ង់ (Furans) ដែលបង្កការគំរាមកំហែងដល់សុខភាពរបស់មនុស្សសត្វ និងរុក្ខជាតិ ជាពិសេសបង្កបញ្ហាផ្លូវដង្ហើម រួមនឹងជំងឺមហារីកផងដែរ។មិនតែប៉ុណ្ណោះ ការបំភាយឧស្ម័នពុលពីការដុត ប្លាស្ទិកទំាងនោះ បានរួមចំណែកធ្វើឲ្យមានបំរែបំរួលអាកាសធាតុផងដែរ៕
ពិធីបុណ្យសំពះព្រះខែ និងអកអំបុកទាក់ទងទៅនឹងពុទ្ធប្រវត្តិ និងជាប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរដែលជាមរតកវប្បធម៌ដូនតាបានបន្សល់ទុក។
ពិធីបុណ្យសំពះព្រះខែ និងអកអំបុកគឺជាពិធីមួយដែលគេរំឭកទៅដល់ព្រះបរមពោធិសត្វ ក្នុងកាលដែល ព្រះអង្គយាងចាប់កំណើតជាសត្វទន្សាយព្រះអង្គបានអធិដ្ឋានរក្សាសីល និងបំពេញបារមីដើម្បីត្រាស់ ជាព្រះពុទ្ធ។ ព្រះឥន្ទទ្រង់បានក្រឡាខ្លួនជាព្រាហ្មចាស់ម្នាក់មកសុំមំសះ ឬសាច់ទន្សាយ ដើម្បីបរិភោគជាអាហារ។
ពិធីបុណ្យសំពះព្រះខែ និងអកអំបុក ក៏ជាការថ្វាយដល់ព្រះចន្ទដែលកំពុងរះពេញវង់ ត្រូវនឹងវេលាដែល ប្រជាកសិករប្រមូលផលស្រូវបានដំបូងបំផុត ហើយកសិករបានយកស្រូវទុំថ្មីៗទៅលីងបុក រួចអុំយក អង្កាមថ្មីៗ រួចដាក់សែនថ្វាយទេវតា ចំពេលព្រះចន្ទរះពេញវង់ដើម្បីសម្ដែងការដឹងគុណទេវតា ដែលប្រទានទឹកភ្លៀងធ្លាក់មកលើព្រះធរណី ធ្វើឱ្យដំណាំសព្វសារពើដុះដាលនិងទទួលផល។
បើតាមលោក បណ្ឌិត អាំង ជូលាន នរវិទូខ្មែរបានពន្យល់ថា ក្នុងទំនៀមទ្វាទសមាសមានពិធីមួយ ដែលគេប្រារឰឡើងនៅថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែកត្តឹក ដែលហៅថា «អកអំបុក សំពះព្រះខែ»។បើនៅក្រុងភ្នំពេញផងគេភ្ជាប់ពិធីនេះទៅនឹងបុណ្យអុំទូក បណ្តែតប្រទីបទៀត ដ្បិតទឹកទន្លេសាបដែលកំពុងហូរខ្លាំងបញ្ច្រាសមកក្រោមវិញ ក៏នៅទីនោះស្រាប់។
ស្តាប់មួយភ្លែតទៅអកអំបុកនិងសំពះព្រះខែហាក់ដូចជារឿងពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នា គួឲ្យឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីក៏យកមកបញ្ចូលគ្នា? ដំបូងគួរយើងយកពាក្យថា “អំបុក” មកគិត។ ដើម្បីមានអំបុកទាល់តែមានស្រូវថ្មី ហើយដើម្បីមានស្រូវថ្មីទាល់តែទើបនឹងច្រូតហើយមិនយូរប៉ុន្មាន។ បើយើងគិតទៅពាក់កណ្តាលខែកត្តឹកឃើញថាបើរបបភ្លៀងមានជាប្រក្រតីហើយស្រែភាគច្រើនទូទៅនិយមស្រូវធ្ងន់ជាធម្មតាដូចទំនឹមទំនៀមពីបុរាណរៀងមក គឺថាពេលនោះជាពេលដែលគេចាប់ផ្តើមច្រូតស្រូវដូច្នោះមែន។ ភ្ជាប់នឹង “អំបុក”នោះមានពាក្យថា “អក”។គប្បីយើងពិចារណាថា ម្តេចក៏គេមិនថា ស៊ី ឬហូប ឬទទួលទានជាដើម ហើយប្រើពាក្យថា “អក” ទៅវិញ? គំនិតដែលនៅពីក្រោយនោះគឺ“សេសសល់ ហូរហៀរ” បន្តមកទៀតគឺ “សម្បូណ៌ សប្បាយ” ឥតខ្វះខាត។ រីការអកនោះគឺអកឬបង្អកមែន ហើយជាកិច្ចទៀតផង។
និយាយពីព្រះខែម្តង។ គ្មានអ្វីប្លែកទេដែលគេធ្វើនៅពេល“ពេញបេណ៌” ព្រោះពាក្យសំស្ក្រឹត “បូណ៌” ប្រែថា “ពេញលេញ”ហើយអាចមានន័យថា “ហូរហៀរ” ដូចគ្នាដែរ។ ដូច្នេះ “អកអំបុក សំពះព្រះខែ” នោះសំដៅទៅគំនិតតែមួយទេ គឺភោគផលស្រូវដែលបានមកបរិបូណ៌។ត្រង់នេះសូមបើកវង់ក្រចកបន្តិចថា បើយើងទៅទទួលទានបាយផ្ទះគេ ពេលយើងឆ្អែតហើយគេនៅតែចង់ថែមឲ្យយើងទៀតដើម្បីជាការគួរសម យើងតែងឆ្លើយទៅគេវិញថា យើងទទួលទាន “បរិបូណ៌” ហើយ៕
ពាក្យប្រទីបនេះ ក្លាយពីពាក្យបាលី «បទីប» មានន័យថា គោម, ចង្កៀង។ ខ្មែរយើងហៅតែចង្កៀងតូចៗដែលឥតកែវលំផូង។ នេះបើតាមវចនានុក្រមខ្មែរ។
ពិធីបុណ្យបណ្តែតប្រទីបនេះ ទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងពុទ្ធប្រវត្តិ។
ពិធីបណ្តែតប្រទីប គឺជាការបង្ហាញពីការគោរពដឹងគុណដល់ព្រះចង្កូមកែវព្រមទាំងស្នាមព្រះបាទរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានប្រតិស្ថាននៅទីកន្លែងផ្សេងៗ។
១ គម្ពីទាថាវង្ស ភាសាបាលីមានចែងថា ព្រះចង្កូមកែវទាំង៤នៃព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ប្រតិស្ថាននៅទីទាំង៤ គឺ៖ទី១ នៅត្រៃត្រឹង្សសួគ៌ ទី២ នៅភពនាគ ទី៣នៅស្រុកគន្ធា និងទី៤៖ នៅទន្ដបុរៈកលិង្គរដ្ឋ។
២ ភាណវារៈបាលី ត្រង់ពុទ្ធនមក្ការគាថា មានចែងថាស្នាមព្រះបាទ ព្រះសាម្មាសាម្ពុទ្ធប្រតិស្ថាននៅទីតាំង៥គឺ ទី១៖ នៅសុវណ្ណមាលិបរពត ទី២៖ នៅសុវណ្ណបរពត ទី៣៖ នៅសុមនកូដបរពត
ទី៤៖ នៅយោនកបុរី និង ទី៥៖ នៅស្ទឹងនម្មទា។
ដោយហេតុមានគម្ពីរដីកាជាប្រភពយ៉ាងនេះ បានជាពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរតែងធ្វើពិធីបណ្ដែតប្រទីប នៅយប់ពេញបូរមីខែអស្សុជ ដែលក្រោយមក គេប្រារព្ធពិធីបណ្ដែតប្រទីបនៅយប់ ១៤-១៥កើត និង១រោច ខែកត្តិក បូជាចំពោះព្រះចង្កូមកែវពិភពនាគ ព្រះពុទ្ធបានទៅស្ទឹងនម្មទានិងនៅទីឯទៀត ដូចជាពោលខាងលើ ហើយដោយជឿថា ជាការកុសលយ៉ាងធំ បានផលយ៉ាងប្រសើរដើម្បីសុខចំរើនរុងរឿង ដល់ខ្លួនដល់ប្រជាជន និងប្រទេសជាតិ។
បន្ថែមពីនេះ អត្ថន័យនៃការបណ្តែតប្រទីបក៏ជាបង្ហាញសម្តែងការរឭកដល់គុណនៃព្រះគង្គា និងព្រះធរណី ដែលបានផ្ដល់នូវសេចក្ដីសុខសប្បាយភោគផលក្នុងការងារកសិកម្ម របរចិញ្ចឹមជីវិតប្រចាំថ្ងៃ របស់ប្រជាកសិករ៕
ការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិកនៅក្នុងពិភពលោក មានការកើនឡើងជាកំហុគពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំដូចជាថង់ប្លាស្ទិក បំពង់បឺតប្លាស្ទិក កែវប្លាស្ទិក ប្រអប់ស្នោរ ប្លាស្ទិកដាក់អាហារនិងដបប្លាស្ទិកជាដើម។ បញ្ហាធំបំផុតរបស់ប្លាស្ទិកគឺវាត្រូវការពេលយូរខ្លាំងដើម្បីពុកផុយ ខ្លះអាចចំណាយពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំ ជាពិសេសសារធាតុប្លាស្ទិកទំាងនោះមិនបានរលាយទៅណាទេ វាគ្រាន់តែបំបែកខ្លួនទៅជាកំទេច ប្លាស្ទិកតូចៗតែប៉ុណ្ណោះ។
តើសំណល់ប្លាស្ទិកបង្កឱ្យមានបញ្ហាចម្បងៗអ្វីខ្លះ?
កំទេចប្លាស្ទិកទំាងនោះ បានបង្កហានិភ័យដោយបញ្ចេញសារធាតុគីមីពុលនៅពេលបំបែកខ្លួន ហើយបានបំពុលបរិស្ថាន សម្លាប់សត្វនិងធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាពមនុស្ស។
សំណល់ប្លាស្ទិកអាចបង្កឲ្យមានទឹកជំនន់ដោយសារតែវាធ្វើឱ្យស្ទះផ្លូវទឹក និងស្ទះលូទឹកស្អុយ និងប្រព័ន្ធបង្ហូរទឹក។ ការបំពុលបរិស្ថានសមុទ្រដោយសារប្លាស្ទិកបង្កផលប៉ះពាល់ដល់ ប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីសមុទ្រ ទន្លេ បឹងបួរ ជីវចម្រុះ និងមនុស្ស។
សំណល់ប្លាស្ទិកក្នុងពិភពលលោកប្រមាណ ៩០%ត្រូវហូរចូលទៅក្នុងសមុទ្រតាមរយៈទន្លេធំៗចំនួន ១០។ ទន្លេចំនួន ៨ក្នុងចំណោមទន្លេទាំង ១០ នេះ គឺឋិតនៅអាស៊ី ដែលក្នុងនោះ ទន្លេមួយ គឺទន្លេមេគង្គ។ប្លាស្ទិកផ្លាស់ទីពីដីទៅក្នុងទន្លេ ដោយសារការបោះចោលទៅក្នុងទន្លេ ឬតាមរយៈខ្យល់បក់ហើយចុងក្រោយ វាធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។
នៅតំបន់សមុទ្រ ថនិកសត្វ ត្រី និងបក្សីជាច្រើនរងផលប៉ះពាល់ ដោយសារការស៊ីប្លាស្ទិក ឬជាប់ទាក់នឹងប្លាស្ទិក។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំមានបក្សីសមុទ្រចំនួនជាង ១ លានក្បាល និងសត្វសមុទ្រ ចំនួន១០០.០០០ ក្បាលបាត់បង់ជីវិតដោយសារច្រឡំស៊ីប្លាស្ទិកជាចំណី។ ប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីផ្កាថ្មក៏រងប៉ះពាល់ដោយសារទទួលរងការសឹករិចរិល និងការខូចខាតបង្កឡើងដោយសារ ឧបករណ៍នេសាទដែលធ្វើពីប្លាស្ទិកផងដែរ។
ការបំពុលដោយសារប្លាស្ទិកបង្កផលប៉ះពាល់ជាអវិជ្ជមានដល់សុខភាពរបស់យើង ដោយសារប្លាស្ទិកចូល ទៅក្នុងខ្លួនរបស់មនុស្សតាមរយៈត្រីដែលយើងបរិភោគប្លាស្ទិកភាគច្រើននៅក្នុងសមុទ្របំបែកធាតុបន្តិចម្តងៗជាកម្ទេចតូចៗ ដែលមានប្រវែងក្រោម ៥ មីលីម៉ែត្រ ដែលគេហៅថា “មីក្រូប្លាស្ទិក”។ ការស្រាវជ្រាវកាលពីពេលថ្មីៗនេះបង្ហាញថា ក្នុងខ្លួនមនុស្សចំនួន១០នាក់ ដែលត្រូវ បានពិនិត្យ សុទ្ធតែមានផ្ទុកមីក្រូប្លាស្ទិកទាំងអស់។
ប្លាស្ទិកដែលត្រូវបានគេដុត វាបញ្ចេញសារធាតុគីមីគ្រោះថ្នាក់ដូចជាឧស្ម័នកាបូនិក (CO2) ឌីអុកស៊ីន (Dioxins) និងហ្វូរ៉ង់ (Furans) ដែលបង្កការគំរាមកំហែងដល់សុខភាពរបស់មនុស្សសត្វ និងរុក្ខជាតិ ជាពិសេសបង្កបញ្ហាផ្លូវដង្ហើម រួមនឹងជំងឺមហារីកផងដែរ។មិនតែប៉ុណ្ណោះ ការបំភាយឧស្ម័នពុលពីការដុត ប្លាស្ទិកទំាងនោះ បានរួមចំណែកធ្វើឲ្យមានបំរែបំរួលអាកាសធាតុផងដែរ៕
ពោធិ៍សាត់ :ដោយសារតែមានដុងពីកំណើត អ្វីដែលធ្វើឱ្យលោក ហេង ម៉ាក បានមើលឃើញមួយភ្លែតហើយ ដាក់ចិត្តដាក់កាយធ្វើរបស់នោះ លោកអាចសម្រេចដូចបំណង។ក្នុងនោះរួមមានសមិទ្ធផលជាម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋ ម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនិងម៉ាស៊ីនចិញ្ច្រាំវត្ថុផ្សេងៗ ដែលលោក ម៉ាក អាចផលិតបានដោយគ្រាន់តែមើលយូធូបហើយធ្វើតាមប៉ុណ្ណោះ។
ម៉ាស៊ីនទាំងនេះមិនមែនជាសំបកគំហើញថ្មីនោះទេ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់មនុស្សដែលមិនធ្លាប់បានរៀនឬយល់ដឹងពីបច្ចេកទេសរបស់វា ការដែលអាចធ្វើតាមយូធូបរហូតដល់ចេញជាផលិតផលសម្រេច ហើយអាចប្រើប្រាស់បានជាមួយការធានា១ឆ្នាំទៀតនោះ វាគឺជារឿងដ៏អស្ចារ្យ។
ក្នុងចំណោមម៉ាស៊ីនដែលលោកបានប្រទះឃើញក្នុងវីដេអូយូធូបមានម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅ ដែលត្រូវបានលោកកែច្នៃដើម្បីសម្រួលការងាររបស់អ្នកមានគុណ។
លោក ម៉ាក បានបញ្ជាក់ប្រាប់សារព័ត៌មាន SR News យ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ហេតុផលដែលខ្ញុំកែច្នៃម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនេះមក ព្រោះឪពុកខ្ញុំជាអ្នកចាំចម្ការឱ្យគេ ហើយឃើញគាត់មានការលំបាក ក៏មានគំនិតច្នៃម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនេះឡើង»។
គំនិតនេះត្រូវបានបំភ្លឺបន្ថែមតាមរយៈការមើលវីដេអូនៅក្នុងយូធូប ដែលបានបង្ហាញពីអំពីដំណើរការនៃការផលិតម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅ។ក្រោយពីមើលរួច លោកក៏មានកូនចិត្តមួយគិតថាវាហាក់មិនមានការពិបាកអ្វីនោះទេ។លោកក៏ចាប់ផ្ដើមប្រមែប្រមូលឧបករណ៍មកធ្វើសាកល្បង។ណាមួយគ្រឿងម៉ាស៊ីនទាំងនោះមិនមានភាពសាញ៉ាំ ហើយគ្រឿងបង្គុំភាគច្រើនក៏មានស្រាប់។
លោកបានបន្ថែមទៀតថា ការធ្វើម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនេះ លោកត្រូវការដែកមួយចំនួន ម៉ាស៊ីនម៉ាស៊ូតមួយគ្រឿង និងកង់ឡានមួយគូ ប៉ុស្តិ៍ផ្សារលួស ម៉ូទ័រស្វានឧបករណ៍កាត់ដែក និងកម្លាំងជាងពីរនាក់ក្នុងការ ផលិតម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅមួយគ្រឿង។
នៅក្នុងការផលិតម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនេះដែរ លោកក៏បានជួបផលលំបាកមួយចំនួន។ទីមួយគឺពិបាកក្នុងការរៀបផ្លែកាំបិតឲ្យត្រូវតាមបច្ចេកទេស សម្រាប់កាត់ស្មៅខ្ពស់ៗហើយក្រាស់ៗ។ទីពីរលៃលករៀបរូបរាងឲ្យបានត្រឹមត្រូវទៅតាមម៉ាស៊ីនជាក់ស្ដែង។
ដោយសារតែការលំបាកនេះហើយ ទើបលោកបានបញ្ជាក់ពីតម្លៃផលិតរបស់លោកយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «ក្នុងការផលិតម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅមួយគ្រឿងខ្ញុំត្រូវការចំណាយពេល ១០ថ្ងៃ និងមានតម្លៃ ១,៧៥០ ដុល្លារថែមទាំងមានការធានារយះពេល១ឆ្នាំទៀតផង!។
បុរសវ័យ៣៣ឆ្នាំរូបនេះបានបន្តទៀតថា៖ «អតិថិជនដែលបានជាវម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅយកទៅប្រើប្រាស់ ពួកគាត់មានការគាំទ្រនិងសសើរថាម៉ាស៊ីនម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនេះមានគុណភាពល្អ ដំណើរការលឿន កាត់ស្មៅបានស្អាតមានសុវត្តិភាពខ្ពស់ មិនមានគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកប្រើប្រាស់»។
ក្រៅពីធ្វើម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនេះលោក ម៉ាកក៏កំពុងច្នៃធ្វើម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋ និងផលិតឥដ្ឋបរិស្ថាន ឬហៅថាឥដ្ឋអេកូ។
បច្ចុប្បន្ននេះលោក ម៉ាកក៏មានបំណងចង់ផលិតម៉ាស៊ីនផលិតធ្យូងអនាម័យ ម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅដែលមានចំនួន៣ខ្នាត គឺខ្នាត ៨ តឹក ខ្នាត១ម៉ែត្រ២តឹក និង ខ្នាត១ម៉ែត្រ ៤០តឹកជាមួយការធានាជួសជុល សម្រាប់ការខូចខាតនិងមានគ្រឿងបន្លាស់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ភ្ញៀវ។
សិប្បកម្មផលិតម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅនេះមានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុងភូមិបំណក់ ឃុំឈើទុំ ស្រុកក្រគរ ខេត្តពោធិ៍សាត់។
នាថ្ងៃអនាគតលោក ម៉ាកមានបំណងចង់ផលិតគ្រឿងឧបករណ៍ប្រើប្រាស់សម្រាប់កសិកម្មដូចជាម៉ាស៊ីនចិញ្ច្រាំស្មៅ ក្បាលបូមទឹក ការកែច្នៃគោយន្តកន្ត្រៃនិងកូនត្រាក់ទ័រតូច។
ព័ត៌មានបន្ថែមសូមទំនាក់ទំនងគេហទំព័រហ្វេសប៊ុក Heng Mak ( https://shorturl.at/3IBSf)ឬលេខទូរសព្ទ៖ ០៨៨ ៧០៩ ៩៤៣៤ និង ០៦៦ ៨០០ ៤៨៤៕