ភ្លេងពិណពាទ្យគឺភ្លេងបុរាណប្រពៃណីខ្មែរ ដែលមានតាំងពីសម័យកាលដ៏យូរលង់ណាស់មកហើយនិងត្រូវបានចាត់ទុកជាសម្បត្តិវប្បធម៌ កេរមរតករបស់ដូនតាខ្មែរដែលត្រូវអភិរក្សថែរក្សា ឱ្យបានគង់វង្សស្ថិតស្ថេរ។
បើទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយមានបងប្អូនប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរយើងមួយចំនួន នៅមានការភាន់ច្រឡំ ឬយល់ថាវង់ភ្លេងពិណពាទ្យនេះ គឺជារបស់សៀម ដែលហៅថា ភ្លេងសៀម។
សៀមហៅវង់ភ្លេងនេះថា ជា ប៉ីពាទ្យ(ពិផាត) ព្រោះក្នុងការចាប់ផ្តើមគេប្រើ ប៉ី ឬស្រឡៃនាំមុខគេ។
ចំណែកខ្មែរ ហៅថា ភ្លេងពិណពាទ្យព្រោះនៅក្នុងក្រុមភ្លេងនោះកាលដើមឡើយ គេនិយមប្រើពិណចេញផ្តើមមុនគេ។
តាមការពិតភ្លេងពិណពាទ្យមានកំណើតចេញពីប្រទេសឥណ្ឌាតាំងពីសម័យព្រេងនាយមកម្ល៉េះ។លុះក្រោយមកខ្មែរក៏បានកែសម្រួលនិងថែមថយគ្រឿងភ្លេងឲ្យក្លាយជាភ្លេងរបស់ខ្មែរវិញ។
ចំពោះឈ្មោះថា «ពិណពាទ្យ» នេះគឺមកពីរវង់ភ្លេងនេះមានឧបករណ៍ «ពិណ»និងគង«ពាទ្យ» បានន័យថាកាលដើមទ្បើយ មានឧបករណ៍ដូចជា៖ ពិណ, គង«ពាទ្យ», ខ្សែដៀវ,ខ្លុយ, ឈឹង, ស្រទ្បៃ,ស្គរធំនិងស្គរសម្ភោ។ ជាក់ស្ដែង ចំពោះឧបករណ៍«ពិណ»និងគង«ពាទ្យ»ទាំងនេះយើងឃើញមាននៅតាមចម្លាក់នៅតាមប្រាង្គប្រាសាទបន្ទាយឆ្មា បាយ័ន្ដ បាពួននិងអង្គរវត្ដជាដើម។ លុះសំណេរក្រោយមក ឧបករណ៍«ពិណ» ក៏បានបាត់បង់ទៅវិញផងដែរ។ខ្មែរនិយមប្រើប្រាស់ភ្លេងពិណពាទ្យសម្រាប់ប្រគុំកំដរក្នុងឱកាសឡើងរោងលាបំណន់វត្ថុស័ក្ដិសិទ្ធិ ពិធីបុណ្យសពបម្រើក្នុងរបាំព្រះរាជទ្រព្យ និងពិធីបុណ្យសាសនាជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀតប្រជាជនខ្មែរយើងក៏និយមលេងភ្លេងដើម្បីកំដរសិល្បៈដែលមានអាយុចំណាស់ដូចជារបាំបុរាណផងដែរ។
ពិណពាទ្យជាវង្សភ្លេងដែលលេងក្នុងការកំដររបាំបុរាណក្នុងពិធីបួងសួង(បន់ស្រន់លាបំណន់) ក្នុងពិធីសាសនា (បុណ្យកឋិនទាន បំបួសនាគ ពុទ្ធពិសាក)ជួនកាលប្រើក្នុងពិធីបុណ្យសព។
សព្វថ្ងៃវង់ពិណពាទ្យ ចែកជាពីរវង្ស គឺវង់តូចមានប្រដាប់៥គ្រឿង ចំណែកវង់ធំមាន១០គ្រឿង។
នៅក្នុងព្រះរាជវាំងមានគ្រឿងភ្លេងពិណពាទ្យជាពិសេសមួយបែបហៅថាក្រុមភ្លេងមហោរីមានគ្រឿងចម្រុះច្រើនយ៉ាងដល់ទៅ១៦គ្រឿងដែលក្នុងវង្សភ្លេងនេះមានឧបករណ៍ដូចជា ប៉ី ឈឹង សម្ពោរ រនាត គងវង្សតូច ធំស្គរជ័យ និងស្រឡៃ។
ហេតុអ្វីបានជាមានការភាន់ច្រឡំឈ្មោះវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ ទៅជាភ្លេងសៀម?
លោក រត្ន័ សណ្ដាប់អ្នកជំនាញផ្នែកអារ្យធម៌ខ្មែរ ធ្លាប់បានបញ្ជាក់ប្រាប់សារព័ត៌មានក្នុងស្រុកថាការនាំឱ្យមានការហៅថាភ្លេងសៀមបែបនេះអាចបណ្ដាមកពីស្រុកទេសយើងជួបប្រទះនូវសង្គ្រាមរុំារ៉ៃអស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍ពិសេសចាប់ពីការធ្លាក់ចុះនៃអារ្យធម៌អង្គរមកទើបជាហេតុធ្វើឲ្យខ្មែរយើងស្រពិចស្រពិល វង្វេងវង្វាន់គឺមិនដឹងមួយណាជារបស់ខ្លួន និងមួយណាជារបស់បរទេស។ចំពោះមូលហេតុចម្បងនៃការវង្វេងនេះគឺបណ្ដាមកពី៖
* ក្នុងសម័យកាលដែលខ្មែរច្របូកច្របល់ពិសេសសម័យលង្វែកឧដុង្គ គឺសៀមបានប្រម៉ែប្រមូលក្បួនគម្ពឺរច្បាប់ខ្មែរហើយក៏បានយកទៅស្រុកគេ ក្នុងនោះមាន៖ ភ្លេងពិណពាទ្យ របាំ តន្ដ្រីនិងក្បួនច្បាប់ផ្សេងៗទៀតពិសេសជាងនេះផងដែរ សៀមមានឥទ្ធិពលមកលើខ្មែរយ៉ាងខ្លាំង។
* សៀមបានប្រើមធ្យោបាយក្នុងការគាស់រំលើងឫសគល់វប្បធម៌ខ្មែរដោយយកវប្បធម៌ខ្មែរទៅក្រទ្បៃជារបស់ខ្លួនរហូតអ្នកខ្លះហ៊ានហារមាត់និយាយថា ខ្លួន(សៀម) ជាអ្នកស្ថាបនិកប្រាសាទព្រះវិហារថែមទៀតផង។
* ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈនោះខ្មែរយើងបានចុះខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង និងបាត់បង់ស្ទើរទាំងអស់នូវធនធានមនុស្សអ្នកចេះដឹង ជាហេតុនាំឲ្យយើងមានការភាន់ច្រទ្បំនូវអត្ដសញ្ញាណជាតិរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូច្នេះទៅ ព្រោះពុំមានឱកាសសិក្សារៀនសូត្រជ្រៅជ្រះដូចសម័យកាលមុនៗ។
ជាចុងបញ្ចប់ លោក រត្ន័ សណ្ដាប់បានបញ្ជាក់ថា ដោយសារតែហេតុផលនេះហើយ ទើបខ្មែរយើង ពុំបានពិចារណាឲ្យដិតដល់ អំពីដើមកំណើតភ្លេងពិណពាទ្យដែលជារបស់បុព្វបុរសខ្លួន គឺគ្រាន់តែឃើញទិដ្ឋភាពខាងក្រៅដែលកាលនោះខ្មែរបាននាំយកភ្លេងពិណពាទ្យនេះមកពីប្រទេសសៀមវិញ គឺកាលបើឃើញដូច្នេះក៏ស្មានថាជាភ្លេងរបស់សៀម ក៏នាំគ្នាហៅថា«ភ្លេងសៀមៗ» រហូតមក៕
.jpg)
.jpg)